หกโมงเช้า ตื่นจากฝันของวันเก่า อากาศหนาว จิบกาแฟไปหนึ่งคำก็เหมือนทุกๆคืน ยังหลับฝันเป็นประจำ หลับฝันถึงคนเดิม คนที่ฉันแค่ได้เจอครั้งเดียวแปดโมงเช้า เปิดประตูโลกใบเก่า ใส่รองเท้า ออกไปเดินริมถนนสับสนและวุ่นวาย มีแต่รถและผู้คน แต่เหมือนเขายังตาม มากับฉันทุกนาที* เหตุการณ์ ไม่เคยเปลี่ยน ทุกวันยังเป็นอย่างนี้ไม่รู้ ว่าเขาเป็นใคร ได้เจอเพียงครั้งเดียว (ไม่ลืม)บ่ายโมงแล้ว อยู่กับงานของวันก่อน อากาศร้อน จิบกาแฟไม่ให้เคลิ้มแต่เผลอเข้าทีไร คอยแต่นึกเรื่องเดิมๆ สมองและหัวใจ ดูจะเหมือนไม่ทำงาน** เหตุการณ์ ไม่เคยเปลี่ยน ทุกวันยังเป็นอย่างนั้นไม่รู้ คิดถึงทำไม หัวใจมันร้อนรน ทั้งวันเที่ยงคืนแล้ว ปิดประตูโลกใบเก่า ถอดรองเท้า อยู่คนเดียวไม่มีใครสับสนและวุ่นวาย มีแต่เขาข้างในใจ ไม่รู้ว่าเมื่อไร มันจะหายทรมาน(ซ้ำ * , **)
l 
