สมัยกรุงศรีอยุธยาตอนปลาย “คณะดอกสร้อย” เป็นที่ร่ำลือไปทั้งนครเขลางค์ ว่าเป็นคณะการแสดงเร่ที่สร้างความบันเทิงได้อย่างน่าประทับใจ การรำฟ้อนของดอกสร้อย ช่างงดงามอ่อนช้อย โดยเฉพาะความงามของเธอ..ไม่ว่าชายหรือหญิง หนุ่มหรือแก่ ตั้งตารอคอยชมการแสดงของเธอสักครั้งในชีวิต โดยหารู้ไม่...ภายใต้ความงามของดอกสร้อย มีบางสิ่งที่น่าสะพรึงกลัวซ่อนอยู่ .............................................................................................................. ดอกสร้อย (ทิสานาฏ ศรศึก) ฟ้อนร่ายรำตามจังหวะเสียงสะล้อซอซึง.... ใบหน้ายิ้มพริ้มเพราให้ผู้ชม แต่ทุกครั้งที่ดอกสร้อย หันไปเจอ ฟองจันทร์ (ณหทัย พิจิตรา) แม่เลี้ยง ภาพแห่งความเศร้าและขมขื่นก็ปรากฏชัดขึ้นในใจ.....หลังจากแม่ตายด้วยไข้ป่า คำป้อน (ศตวรรษ ดุลยวิจิตร) แต่งงานใหม่กับฟองจันทร์ ฟองจันทร์เกลียดชังลูกเลี้ยงหาทางกลั่นแกล้งดอกสร้อย สารพัด ดอกสร้อยจำต้องยอมฟองจันทร์ เพราะรู้ว่าคำป้อนรักและหลงฟองจันทร์มาก... ฟองจันทร์ มีลูกให้กับคำป้อน…