หากเปรียบกับชีวิตของคนเมื่อยามสุขล้นจนใจมันยั้งไม่อยู่ก็คงเปรียบได้กับฤดูคงเป็นฤดูที่แสนสดใส(และ/แต่) ถ้าวันหนึ่งวันไหนที่ใจเจ็บทนทุกข์ ดังพายุที่โหมเข้าใส่บอกกับตัวเองเอาไว้ความเจ็บต้องมีวันหายไม่ต่างอะไรที่เราต้องเจอทุกฤดูอดทนเวลาที่ฝนพรำอย่างน้อยก็ทำให้เราได้เห็นถึงความแตกต่างเมื่อวันเวลาที่ฝนจางฟ้าก็คงสว่างและทำให้เราได้เข้าใจว่ามันคุ้มค่า(แค่ไหนที่เฝ้ารอ)เมื่อวันที่ต้องเจ็บช้ำใจจากความผิดหวังจนใจมันรับไม่ทันเป็นธรรมดาที่เราต้องไหวหวั่นกับวันที่อะไรมันเปลี่ยนไป(และ/แต่) ถ้าวันหนึ่งวันไหนที่ใจเจ็บทนทุกข์ ดังพายุที่โหมเข้าใส่บอกกับตัวเองเอาไว้ความเจ็บต้องมีวันหายไม่ต่างอะไรที่เราต้องเจอทุกฤดูอดทนเวลาที่ฝนพรำอย่างน้อยก็ทำให้เราได้เห็นถึงความแตกต่างเมื่อวันเวลาที่ฝนจางฟ้าก็คงสว่างและทำให้เราได้เข้าใจว่ามันคุ้มค่า (แค่ไหนที่เฝ้ารอ)อย่าไปกลัวเวลาที่ฟ้าไม่เป็นใจอย่าไปคิดว่ามันเป็นวันสุดท้ายน้ำตาที่ไหลย่อมมีวันจางหายหากไม่รู้จักเจ็บปวดก็คงไม่ซึ้งถึงความสุขใจอดทนเวลาที่ฝนพรำอย่างน้อยก็ทำให้เราได้เห็นถึงความแตกต่างเมื่อวันเวลาที่ฝนจางฟ้าก็คงสว่างและทำให้เราได้เข้าใจว่ามันคุ้มค่า (แค่ไหนที่เฝ้ารอ)อดทนเวลาที่ฝนพรำอย่างน้อยก็ทำให้เราได้เห็นถึงความแตกต่างเมื่อวันเวลาที่ฝนจางฟ้าก็คงสว่างและทำให้เราได้เข้าใจว่ามันคุ้มค่า (แค่ไหนที่เฝ้ารอ)ที่เฝ้ารอ
เก็บไว้ใน Favorites! (CTRL-D)
l 
