ฉันเกิด อยู่แดน อีสาน
ถิ่นกันดารที่เขา ดูหมิ่น ดูแคลน
จากไกลไปหากินต่างแดน
ก็อาลัยแสนเมื่อจำต้องพรากบ้านมา
ร่อนเร่ พเนจรไป
เหมือนนกไพรไร้พง พนา
ไม่ได้จับไถ เลยไปจับปลา
ไม่ได้ทำนา เลยมากับ เรือ ตังเก
แรกแรก ก็กลัวหลายหลาย
ต้องเมามาย คลื่นโอ ละเห่
คิดถึงแม่ ที่เคยไกวเปล
โอ้เปลน้อย คือเรือตังเก
มีแม่ทะเล กล่อมนอน แรงแรง
*แม่ โมโหใครมา
หรือเป็นตำรา ให้ลูกแข็งแกร่ง
ลูก ขอปู ขอปลา
มากมากเถิดหนา พอเป็น ค่าแรง
**ทะเล มันถมไม่เต็ม
เหมือนคนใจเค็ม ที่คอยยื้อแย่ง
คนจน ก็ถมไม่เต็ม
แต่ใจไม่เค็ม ทำงานเข้มแข็ง
***อยาก มีเรือสักลำ
จะพาคนงามที่คิด จะแต่ง
ลอย ล่อง ลำ นาวา
ให้ปลาอิจฉา เวลา คลื่น แรง
(*, **, ***)
|