ทุกครั้งที่เราต้องแข่งที่หนึ่งจากการแข่งขันเท่านั้นที่ควรได้รางวัลผู้แพ้ที่ดีทุกคน ก็ต้องเข้าใจเหตุผลและควรยินดีกับเขาแต่วันที่เธอตัดสินใจบอกว่าเราต้องแพ้เสียงใครบอกว่าแฟร์ แต่ว่าทั้งหัวใจ ไม่ยอมรับเกลียดคนที่เดินข้างเธอ ยิ่งเจอยิ่งเจ็บเกลียดเธอที่มองข้ามเรา มันร้าวทั้งใจเกลียดตัวเองเหมือนกัน แพ้แล้วพาลถึงไหนจะอ่อนแอถึงเมื่อไหร่ ไม่รู้ทำไม แพ้ไม่เป็นทุกครั้งที่เดินสวนกัน ก็อยากจับมือกับเขาแล้วพูดว่าเราก็ยินดี และแล้วก็ทำไม่ลงทำได้แค่เพียงเดินหนีให้หายไปจากเธอกับเขาแต่วันที่เธอตัดสินใจบอกว่าเราต้องแพ้เสียงใครบอกว่าแฟร์ แต่ว่าทั้งหัวใจ ไม่ยอมรับเกลียดคนที่เดินข้างเธอ ยิ่งเจอยิ่งเจ็บเกลียดเธอที่มองข้ามเรา มันร้าวทั้งใจเกลียดตัวเองเหมือนกัน แพ้แล้วพาลถึงไหนจะอ่อนแอถึงเมื่อไหร่ ไม่รู้ทำไม แพ้ไม่เป็นจากวันที่เธอตัดสินใจบอกว่าเราต้องแพ้ถึงใครบอกว่าแฟร์ แต่ว่าทั้งหัวใจ ไม่ยอมรับเกลียดคนที่เดินข้างเธอ ยิ่งเจอยิ่งเจ็บเกลียดเธอที่มองข้ามเรา มันร้าวทั้งใจเกลียดตัวเองเหมือนกัน แพ้แล้วพาลถึงไหนสั่งให้ลืมลบเท่าไร ไม่รู้ทำไม ยังรักเธอ
l 
