มุมที่ฉันนั่งมองออกไปทุกเช้าบนเก้าอี้ตัวเดิมที่นั่งทุกวันใครต่อใครเดินผ่านก็ยิ้มให้กันทักและถามทุกข์สุขของฉันอย่างเคยเช้านี้ฉันไม่อยากทักทายใครเลยอยากจะค้นคำตอบที่ค้างในใจแวดล้อมด้วยคนมากมายแต่เพื่อนที่นอนหลับไปพร้อมฉันทุกค่ำคืนคือความทุกข์ทนบนที่นอนหันไปก็เจอแต่เพียงความเงียบงันในหัวใจฉันไม่มีใครสักคนไม่มีสักคนที่เคียงข้างกันคำว่ารักก็เคยได้ยินหลายครั้งคำว่าหวังก็เคยผ่านเข้ามาเยือนแล้วยิ่งนับวันกลับยิ่งลางยิ่งเลือนเหมือนว่าฉันต้องอยู่ผู้เดียวใช่ไหมหรือฉันขอคำตอบที่ยากเกินไปมีบ้างไหมนะคนของฉันจริงจริงแวดล้อมด้วยคนมากมายแต่เพื่อนที่นอนหลับไปพร้อมฉันทุกค่ำคืนคือความทุกข์ทนบนที่นอนหันไปก็เจอแต่เพียงความเงียบงันในหัวใจฉันไม่มีใครสักคนไม่มีสักคนที่เคียงข้างกันคำว่ารักก็เคยได้ยินหลายครั้งคำว่าหวังก็เคยผ่านเข้ามาเยือนแล้วยิ่งนับวันกลับยิ่งลางยิ่งเลือนเหมือนว่าฉันต้องอยู่ผู้เดียวใช่ไหมหรือฉันขอคำตอบที่ยากเกินไปมีบ้างไหมนะคนของฉันจริงจริง
l 
