เคยเป็นคนอ่อนไหว ทำอะไรก็เหงา ฝากชีวิตกับใครเขา เอาใจเราให้เขาทั้งใจ ใจพะวงอยู่แต่เขา ตัวเราเองสุขทุกข์ไม่เคยสนใจ เป็นห่วงเป็นใยกับใครๆ ที่ไม่รักกัน วันเวลาผ่านพ้นถึงรู้ถึงเข้าใจ ว่าทำอะไรลงไปเสียดายเวลา เหลือเกิน ก็เผลอไม่รักตัวเองอยู่นาน น่าเสียใจ ทิ้งตัวเราเองให้เหงา เพราะเมารักอยู่อย่างนั้น เจ็บใจที่เผลอไปรักใครๆ อยู่นาน จนหลงจนลืมมองผ่านว่ายังเหลือตัวเอง ที่ฉันนั้นควรต้องรักมากกว่าใคร ลืมตัวเองเสมอ นอนละเมอแต่เขา เป็นเพราะแพ้ให้ความเหงา คอยเป็นเงาให้เขาแล้วไง ทำไมใจเจ็บอย่างนี้ ทำความดีกี่ครั้งไม่เคยซึ้งใจ ไม่ต่างอะไรกับดอกไม้ในโคลนของเธอ วันเวลาผ่านพ้นถึงรู้ถึงเข้าใจ ว่าทำอะไรลงไปเสียดายเวลา เหลือเกิน ก็เผลอไม่รักตัวเองอยู่นาน น่าเสียใจ ทิ้งตัวเราเองให้เหงา เพราะเมารักอยู่อย่างนั้น เจ็บใจที่เผลอไปรักใครๆ อยู่นาน จนหลงจนลืมมองผ่านว่ายังเหลือตัวเอง ที่ฉันนั้นควรต้องรักมากกว่าใคร ก็เผลอไม่รักตัวเองอยู่นาน น่าเสียใจ ทิ้งตัวเราเองให้เหงา เพราะเมารักอยู่อย่างนั้น เจ็บใจที่เผลอไปรักใครๆ อยู่นาน จนหลงจนลืมมองผ่านว่ายังเหลือตัวเอง ที่ฉันนั้นควรต้องรักมากกว่าใคร
l 
