ฉันเป็นเพียงแค่ความรู้สึกที่แฝงไปในบทเพลงช้าๆ ในสายลมที่พัดที่แผ่วมาฉันอยู่ทุกแห่งหน ท่ามกลางผู้คนมากมายแต่ไม่มีสักใครคนจะมองเห็นเมื่อเมฆครึ้มดำก่อตัวเมื่อไหร่เมื่อฝนโปรยปรายปกคลุมท้องฟ้าเมื่อหัวใจที่แสนจะอ่อนล้าของเธอยอมให้ฉันมาอยู่ข้างกายให้ฉันได้เห็นน้ำตาที่รินไหล ไม่รู้ตัวฉันคือความเงียบเหงาเดียวดาย อยู่ในความคิดคำนึงฉันคือความเงียบเหงาเศร้าซึม ร้าวลึกๆซึมลงไปภายในใจแต่ฉันไม่เคยอยากเห็นใครๆ ต้องมาทุกข์ทนเพราะว่าฉัน ขอโทษจริงๆเมื่อเสียงเพลงเศร้าแผ่วมาทั้งบ่ายจากห้องที่เธออยู่เพียงลำพังและฉันได้แต่หวังแค่ให้เธอเดินออกจากห้องนั้น แล้วเปิดหัวใจไปพบใครๆให้เธอได้ห่างไกล ให้ห่างฉันฉันคือความเงียบเหงาเดียวดาย อยู่ในความคิดคำนึงฉันคือความเงียบเหงาเศร้าซึม ร้าวลึกๆซึมลงไปภายในใจแต่ฉันไม่เคยอยากเห็นใครๆ ต้องมาทุกข์ทนเพราะว่าฉัน ขอโทษจริงๆฉันคือความเงียบเหงาเดียวดาย อยู่ในความคิดคำนึงฉันคือความเงียบเหงาเศร้าซึม ร้าวลึกๆซึมลงไปภายในใจแต่ฉันไม่เคยอยากเห็นใครๆ ต้องมาทุกข์ทนเพราะว่าฉัน ขอโทษจริงๆแค่เปิดหัวใจเธออีกครั้ง แล้วฉันจะไป
l 
