แต่ก่อนทุกครั้งทีไร ได้อ่านได้เห็นในบทกวี แค่อ่านแล้วทิ้งมันไป ไม่เคยใยดีไม่ซึ้งชวนฝัน * ใจความนั้นก็มีแต่เรื่องเก่า คือความรักที่กลายเป็นเศร้า อ่านไปก็งั้นๆ เรื่องราวที่ซ้ำๆ อ่านไปยังขำซ้ำเติมเรื่องเก่า ต้องมีคนสมหวัง ต้องมีคนชอกช้ำ ไม่จำไม่ซึ้งไม่เกี่ยวกับเรา จนวันที่เขาลืมเรา จู่ๆความเหงาก็เกิดมี กลับเกิดลึกซึ้งในบทกวี ได้อ่านอีกทีน้ำตาจะไหล (ซ้ำ *)** อ่านไปอย่างช้าๆ เรื่องราวคนช้ำๆ (แต่มันไม่ขำเพราะเป็นตัวเรา/ให้มันตอกย้ำซ้ำเติมใจเรา) ไม่เคยจะนึกฝัน จะเจอเองสักครั้ง กับความผิดหวัง ต้องเจ็บต้องเหงาเก็บความหมายทุกตอน เก็บอักษรทุกตัว อยู่ในหัวใจเราเข้าไปข้างใน ให้มันช้ำไปอีก ให้มันช้ำเข้าไป ให้มันสาแก่ใจ ให้ช้ำกว่านี้ (ซ้ำ ** , **) ต้องเจ็บต้องช้ำเป็นอย่างตัวเรา
l 
