หนทางยังดูเหมือนเดิม มีแสงไฟมีผู้คนรอบกาย จากคนร้อยพันที่ยืนใกล้กัน กลับรู้สึกว่าไกลแสนไกล อะไรมันหายไป จากหัวใจของเรา ทำไมแค่ลมเพียงแผ่วเบา ยังทำให้เหน็บหนาว แค่เพียงแผ่นฟ้าที่ว่างเปล่า ยังทำให้มีน้ำตา ทำไมมันช่างเปราะบางเหลือเกิน อ่อนแอจนเกินจะเข้าใจ ครั้งหนึ่งที่เคยสัมผัส ในหัวใจว่ารักยังเหลืออยู่ แต่วันนี้ดูเหมือนมันลบเลือน กอดที่อบอุ่นจางหายไป สักวันถ้าล้มลง จะมีใครสนใจ ทำไมแค่ลมเพียงแผ่วเบา ยังทำให้เหน็บหนาว แค่เพียงแผ่นฟ้าที่ว่างเปล่า ยังทำให้มีน้ำตา ทำไมมันช่างเปราะบางเหลือเกิน ร่องรอยจากคำไม่กี่คำ ยังทำให้ปวดร้าว แค่เพียงแววตาที่ว่างเปล่า ยังทำให้เจ็บหัวใจ ทำไมมันช่างเปราะบางเหลือเกิน และชีวิตเมื่อไรจะเข้มแข็งพอ วิงวอนให้มันสิ้นสุดลง ทำไมแค่ลมเพียงแผ่วเบา ยังทำให้เหน็บหนาว แค่เพียงแผ่นฟ้าที่ว่างเปล่า ยังทำให้มีน้ำตา ทำไมมันช่างเปราะบางเหลือเกิน ไม่รู้เมื่อไรจะผ่านพ้น ร่องรอยจากคำไม่กี่คำ ยังทำให้ปวดร้าว แค่เพียงแววตาที่ว่างเปล่า ยังทำให้เจ็บหัวใจ ทำไมมันช่างเปราะบางเหลือเกิน และชีวิตเมื่อไรจะเข้มแข็งพอ และชีวิตเมื่อไรจะเข้มแข็ง ไม่รู้ ไม่รู้ ไม่รู้ และชีวิตเมื่อไรจะเข้มแข็ง ชีวิตเมื่อไรจะเข้มแข็งพอ
l 
