ในวันที่ใจมืดหม่น วันที่ชีวิตหลงทางมาไกล
ในวัน ที่ใจวุ่นวาย ยิ่งทำให้คิดถึงบ้านเรา
จากมาตั้งนาน ไกลแสนใจ เมื่อไรความฝันจะเป็นจริง
หรือที่ฝันใฝ่ไม่มีจริง
เข้าใจว่าคนทุก คน ย่อมมีเหตุผลของการเดินทาง
แต่ใจฉันยังอ้างว้าง เมื่อสิ่งที่หวังนั้นยังไกล
หนึ่งใจล่องลอย กลางผู้คนที่ก็ไม่รู้ใครเป็นใคร
หนึ่งใจที่ยัง ต้องเดินไป
เมื่อ ไรที่ล้มยังคิดถึงพ่อ เมื่อไรที่ท้อยังคิดถึงแม่
และยังทำตามคำสัญญา ชีวิตเมื่อทำได้ตามความฝัน
วันนั้น ฉันคงได้กลับ เอาฝันนั้นไปฝาก. . .
ปลิว ไปตามกระแสใจคน ยังเคว้งคว้างและไร้จุดหมายมืดมน
ความจริงใจสุดท้ายไม่มี ความหมาย โลกที่มันลวงหลอก มันช่างโหดร้าย
หรือมันอาจเป็นโชคชะตา ที่ฟ้าได้กำหนดเอาไว้
และยังคงคิดถึงพ่อ เมื่อไรที่ท้อยังคิดถึงแม่
และ ยังทำตามคำสัญญา ชีวิตเมื่อทำได้ตามความฝัน
วันนั้น ฉันคงได้กลับ เอาฝันไปกราบเท้า
แม้หนทาง มันจะยังห่างไกล ฉันจะไม่ถอดใจ วันนั้นต้องเป็น . . . จริง
ในวันที่ใจมืดหม่น วันที่ชีวิตหลงทางมาไกล
แต่ใจฉันยังสู้ไหว จะเหนื่อยแค่ไหนยังเดินต่อ
สิ่ง ที่ฝันใฝ่อาจเลื่อนลอย แต่ว่าความหวังยังยิ่งใหญ่
หนึ่งใจที่ยังต้องเดิน ไป . . .
l 
