ค่ำค่ำ แลงลง แดดอัสดงข้ามฝั่งหนองหาน
เรือน้อย ลอยลำพายผ่าน เลียบริมหนองหานสกลนคร
หมู่นกแซงแซว ส่งเสียงเจื้อยแจ้วจะกลับรังนอน
เอนนั่งเอาหลังพิงขอน ใจวี้ใจวอนตอนใกล้สิค่ำ
ค่ำค่ำ ยามใด๋ เคยมีอ้ายพิงขอนเคียงกาย
ไผหนอบอกหูข้างซ้าย ถึงสิตายบ่ลืมงามขำ
พร้อมยังเด็ดดอก หญ้าหัวหงอกแซมปอยผมดำ
ปากอ้ายบอกใจชื่นฉ่ำ กลิ่นแก้มอำถำฉ่ำใจเหลือหลาย
สองปีกว่ากว่า ฟ้าเริ่มมัวอยู่ที่หนองหาน
วันเดือนปีเปลี่ยนผันผ่าน อ้ายทิ้งหนองหาน บ่หวนมาใกล้
ไปหลงพาข้าว แลงเช้ากับสาวผู้ใด๋
บ่ฮู้สิกู่เอิ้นไส ให้เถิงหูอ้ายนั้นมาสกล
ค่ำค่ำ ยามใด๋ อดบ่ไหวแนมไปหม่องเก่า
โอ้น้อ น้ำตาผู้สาว พังหย่าวหย่าว งึดใจของคน
หนุ่มหนองหาน หลอกสาวหนองหาน ส่างโพดเหลือล้น
ปล่อยสาวถิ่มไว้โกนโตน หนุ่มสกล บ่หลู่โตนน้อง
ค่ำค่ำ ยามใด๋ อดบ่ไหวแนมไปหม่องเก่า
โอ้น้อ น้ำตาผู้สาว พังหย่าวหย่าว งึดใจของคน
หนุ่มหนองหาน หลอกสาวหนองหาน ส่างโพดเหลือล้น
ปล่อยสาวถิ่มไว้โกนโตน หนุ่มสกล บ่หลู่โตนน้อง
|
l 
