คำถาม?? จากรักที่ต้องการคำตอบ
ฉันคิดว่า"การทำผิด พลาดเป็นเรื่องที่ให้อภัยได้...แต่หากเราทำถูกต้องโดยไม่ให้เกิดความผิดพลาด จะเป็นสิ่งที่ดีที่สุด"ฉันมีแฟนแล้ว...เขาเป็นคนที่พิเศษสำหรับฉัน  แม้ในสายตาของคนอื่นเขาเป็นแค่ผู้ชายธรรมดา

เรารักกันนะแต่ว่าฉัน เป็นคนที่มีประวัติค่อนข้างดีจึงมีผู้ชายหลายคนเข้ามาพูดคุยด้วย  ทุกอย่างนี้คงเป็นเพราะการอบรมสั่งสอนที่ดีของพ่อและแม่ที่ทำให้ฉันเป็นที่ ดูพิเศษในสายตาคนอื่นๆ  ฉันคบหาดูใจกับแฟนมาได้ประมาณ  3  ปีแล้ว เขาเอาใจไม่เป็นตรงไปตรงมา พูดจาสุภาพแต่ไม่ใช่พูดหวานนะมีความเป็นตัวของตัวเองสูงเช่นกัน  มีรูปแบบการใช้ชีวิตของตัวเอง

ตอนคบกันใหม่เขาบอกว่าฉันเป็นคนแปลกมักจะทำอะไรที่เขาไม่คิดว่าจะทำได้ อดทน แกร่งกว่าผู้หญิงคนอื่นที่คอยพบเห็นมา  เขาจะโทรหาบ่อยแทบทุกวันแม้ไม่มีเรื่องให้คุย  เขาจะชอบพกไดอารี่ติดตัวเสมอชอบเขียนเรื่องราวต่างๆนาๆ ทั้งเรื่องของตัวเขาเอง  เรื่องของฉันและเรื่องราวต่างๆที่เขาคิดว่ามันพิเศษหรือวิเศษที่ได้พบเจอ

ช่วง หลังมาเรามีภาระมากขึ้นทำให้ไม่ค่อยมีเวลาได้พบเจอกันสักเท่าไหร่  หลายครั้งเมื่อมีโอกาสได้พบเจอกันฉันก็จะหอบเรื่องราวหรือปัญหาต่างๆไปด้วย แต่เขาก็นั่งรับฟังอย่างเต็มใจ  บางคนบอกว่าฉันสามารถเลือกคนที่ดีกว่าเขาได้มากกว่านี้ทำไมถึงไม่ทำ  ฉันอยากถามทุกคนว่าแล้วเขาเหล่านั้นน่ะ...จะทนฉันหรือรับฉันได้อย่างที่ฉัน เป็นหรือเปล่าล่ะฉันไม่อยากจะแสดงละครเพื่อทำให้คนที่ฉันรักเขารักฉันตลอด หรอกนะอยากให้เขารักฉันอย่างที่ฉันเป็น

จะมีสักกี่คนที่จะนั่งรอ ฉันทั้งวันทั้งที่ฉันนั่งอบรมอยู่ในห้องแอร์เย็นฉ่ำแล้วตัวเองต้องนั่งรอ ทั้งวันอยู่ข้างนอกรอไปซื้อของด้วยกัน  รอคนมาสายและผิดนัดประจำ  เดินตามฉันซื้อของนานๆ  นั่งเอากระดาษพัดให้ทั้งคืนไม่หลับไม่นอนเพราะฉันไม่สบาย  ฉันจะถามเขาเสมอว่ารักไหม? รักอยู่รึปล่าว? รอได้ไหม? เบื่อรึปล่าว? มีคำถามมากมายแต่เชื่อไหมล่ะเขาจะหาคำตอบที่อยากได้มาตอบเสมอโดยไม่ดุเลยสัก คำและบ่อยครั้งที่ที่เขาจะถามว่าอยากรู้อะไรอีกรึเปล่าล่ะคะ

มี ระยะนึงที่เราอยู่ไกลกันเพราะหน้าที่การงานบังคับทำให้เวลาที่มีให้กันยิ่ง น้อยลงไป  นานครั้งได้พบเจอกันคงทำให้เขากังวลเขามักจะถามฉันว่ารักเขาไหม?  ยังรักเขาอยู่รึเปล่า? รอเขาได้ไหม?รอหน่อยนะและลงท้ายว่ารักฉันเสมอ ฉันดุเขามากครั้งข้นฉันจึงดุเขาที่ทำให้รำคราญ   วันนึงเรานัดเจอกัน  ฉันนั่งรอเขา 1 ชั่วโมงผ่านไป 2 ชั่วโมงผ่านไปแวเสียงโทรศัพน์ก็ดังขึ้นเบอร์ของเขานั่นเอง

ฉันรับ พร้อมกับต่อว่าโดยไม่ฟังเสียงอะไรแม้สักคำจากปากเขา  สิ้นเสียงของตัวเองกลับมีเสียงของเพื่อนของเขาคนนึงพูดขึ้นว่า"รอสัก 15 นาทีนะจะไปรับ"แค่นั้นแล้วก็วางสายไป ฉันยังนั่งงงอยู่เลย  ไม่นานเพื่อนของเขาก็มารับฉันนั่งรถไปไม่ถามอะไรมีแต่เพียงคำพูดของเพื่อน ที่บอกให้เงียบกับสีหน้าที่เงียบขรึม

เขาพาฉันไปห้องพักฟื้นผู้ ป่วยของโรงพยาบาลแห่งหนึ่ง  ฉันมองไปที่ร่างที่นอนอยู่บนเตียงกลับต้องตกใจ...เขาเป็นอะไรไป  เพื่อนเขาบอกเพียงว่าคนที่อยากเป็นคนที่ดีที่สุดก็เป็นอย่างนี้แหละ  เขาผอมไปนะ ดูไม่ดีเลย  มีไดอารี่เล่มโปรดวางอยู่ข้างตัวเขาฉันหยิบมันขึ้นมาอ่านข้างในมีแต่เรื่อง ราวของฉันทั้งนั้นฉันเปิดไปเรื่อยๆจนถึงหน้าสุดท้ายและประโยคสุดท้ายที่ว่า"ทุกครั้งที่เธอมีคำถามผมอยากตอบมันมากๆ  ผมอยากให้เธอถามเพราะผมอยากเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตเธอ  อยากให้เธอมองเห็นว่าผมสำคัญอย่างน้อยก็ช่วยไขข้อข้องใจของเธอ  อยากให้เธอรู้ว่าผมยังอยู่เคียงข้างและคอยรับฟังเสมอ  อยากที่ตอบทุกคำถามแม้จะเป็นคำถามเดิมๆที่ถามจนนับครั้งไม่ถ้วน  เผื่อว่าบางทีมันจะช่วยชดเชยในสิ่งที่ผมไม่มีเหมือนใครคนอื่น  ครั้งหนึ่งผมเคยน้อยใจที่เธอรำคาญที่จะตอบคำถามอันน้อยนิดของผมแต่ก็ไม่ เป็นไรนั่นอาจเป็นเพราะผมยังดีไม่พอสำหรับเธอผมสัญญาผมจะตั้งใจทำงานให้มาก ขั้น  เอาใจใส่เธอมากขึ้นเพราะเธอคือคนที่ดีที่สุดสำหรับผม  ไม่แน่นะสักวันนึงเธออาจจะนั่งรอให้ผมถามเธอทุกวันก็ได้" ฉันทำให้คนที่รักฉันและฉันรักเจ็บปวดขนาดนี้เชียวหรือตอนนี้ฉันหวังเพียงขอ ให้เขาตื่นมาเพื่อฟังคำถามของฉันเร็วๆ